Blogs

Toen Iris Portier (59) al langere tijd niet genoeg voldoening uit haar werk haalde, zocht ze uit wat ze miste. “Ik volgde een loopbaanbegeleidingstraject. Daarbij kwam naar voren dat vrijwilligerswerk bij me past. Ik heb me toen aangemeld bij Zorgcentrum Kulenburg.”

Na zijn pensioen in 2020 zoekt Walter Meulenbeek (70) structuur in de vorm van vrijwilligerswerk. “Ik heb in de psychiatrie gewerkt. Toen mijn werk wegviel, leek het me goed om wat te blijven doen. Ik zocht een nieuw ritme in mijn leven en mede dankzij vrijwilligerswerk bij locatie Oranjehof heb ik dat gevonden.”

Via een zoon van een van onze wijkverpleegkundigen komt Peter Becker (43) in 2022 in contact met Zorgcentra De Betuwe. “Ik verhuisde in de coronaperiode in mijn eentje van  Maurik naar Culemborg. Om contacten op te doen, begon ik met vrijwilligerswerk bij Zorgcentra De Betuwe. Ik ontdekte al snel dat ik het erg leuk vind om te doen.”

Een-op-een aandacht voor een cliënt. Het is een van de belangrijkste dingen in ons werk binnen de ouderenzorg. Mensen zien, naar hen luisteren en zorgen vanuit ons hart. Ondanks de soms drukke werkdagen is dat wat onze zorgmedewerkers elke dag weer willen bieden aan bewoners.

Ik stap de lift uit en val met mijn neus in de boter. Daar staan ze, aan het eind van de verpleeghuisgang onder het bordje ‘nooduitgang’. Je hoeft geen psycholoog te zijn om te zien dat de nood hoog is.

2019 heeft me geleerd wat onontbeerlijk is voor je rol als toezichthouder. Namelijk: ervaringen opdoen in de dagelijkse praktijk van ouderenzorg. Thema’s als werkdruk, personeelstekort, inzet van kwaliteitsmiddelen – ze zijn abstract. Tot je aan den lijve ervaart wat ze betekenen. En hoe daarop in de praktijk wordt ingespeeld. Als je er voor open staat, liggen de mogelijkheden voor het oprapen. Ik wens collega toezichthouders in 2020 toe dat ze deze mogelijkheden niet onbenut laten.

Elke dinsdagmiddag schildert een vast groepje bewoners/bezoekers van zorgcentrum Oranjehof. Een groep mensen met beginnende dementie. Op een dag wilde ik eens wat anders met hen proberen: kijken of zij boetseren leuk zouden vinden… Er ontstonden bollen of zo je wilt grote ‘knikkers’. Het zijn heel persoonlijke bollen geworden. Hompen grove klei die met veel aandacht, gevoel, verbinding en lichaamswarmte zijn samen gekneed en gestreken tot gladde, glanzende en ronde bollen. En geloof mij, dat is moeilijker dan je denkt...